Śliwice

Śliwice to piękna malownicza miejscowość, położona w samym centrum Borów Tucholskich, na tzw. „polanie śliwickiej”. Śliwice były wsią książęcą położoną w granicach kasztelani świeckiej. Ludność mieszkająca na polanie śliwickiej w czasach książęcych prowadziła gospodarkę leśno-rolną. Po opanowaniu Pomorza Gdańskiego przez Zakon Krzyżacki w ramach przeprowadzonej akcji osadniczej i przebudowy wsi nadał osadzie prawo chełmińskie. Wojny krzyżaków z Polską i Litwą z lat 1409-1435 spowodowały ogromne straty materialne i demograficzne. Szczególnie dotkliwe okazały się spustoszenia dokonane przez oddziały husyckie w latach 30. XV w. Po II pokoju toruńskim w 1466 r. królewska wieś Śliwice powróciła do Polski. Pomyślny rozwój gospodarczy tych okolic w XVI w. i I połowie XVII w. zatrzymał „Potop Szwedzki”, zaś na początku XVIII w. niszczące pochody wojsk uczestniczących w tzw. kolejnej „Wojnie Północnej”. W odbudowie zrujnowanej gospodarki pomógł król August II, który nadał mieszkańcom wsi przywilej na wolne drewno opałowe i budulcowe, wolne paśniki i rybołówstwo. W 1772 r. Śliwice dostały się pod panowanie pruskie. Animatorem życia społecznego, gospodarczego i patriotycznego w okresie zaborów było duchowieństwo. Oprócz ks. Teofila Krzeszewskiego tytanem pracy organicznej był opiekun wychodźców ks. dr. Stanisław Sychowski, który zorganizował przemysł chałupniczy, oraz fabrykę cygar. Śliwice mogą poszczycić się najstarszym w Polsce wiejskim chórem „Orfeusz”, który powstał w 1873 r. Tradycje muzyczne kultywuje na terenie gminy także orkiestra dęta. Co roku w Śliwicach od kilkunastu lat odbywa się Festiwal Orkiestr Dętych. Na początku listopada 1939 r. w zbiorowej egzekucji w Rudzkim Moście zginęli mieszkańcy wsi: Jan Kawczyński, Mieczysław Kawczyński, Bronisław Kula, Władysław Landowski, Benedykt Nierebiński, Konrad Pliszka, Jan Rytlewski, Józef Szamocki, Jan Wierzyński i Alfons Zagórski. Po zrzuceniu jarzma zaborów 6.02.1920 r., pierwszym komisarycznym wójtem powołanym przez starostę tucholskiego Jana Bartza został Jan Okonek, zaś sołtysem został Franciszek Beger. Pierwsza świątynia śliwicka pobudowana w latach 1263-1264 była budowlą drewnianą i w związku z tym w 1618 r. pobudowano na jej miejscu kolejną świątynię. Nowy kościół z cegły i kamieni polnych stanął w 1830 r. W latach 1901-1902 świątynia została rozbudowana przez ks. Stanisława Sychowskiego. Historyk A. Węsierski w jednej ze swoich publikacji pisze: „Osobliwością parafii jest pobudowana, dzięki zabiegom księdza dra Stanisława Sychowskiego, Grota Matki Boskiej z Lourdes. Pomysł jej powstania zrodził się w związku z 50 rocznicą objawienia się Matki Boskiej z Lourdes. Administrator parafii ksiądz. S. Sychowski zamówił grotę w niemieckim katalogu”.